شیطان مرکز شرارت و لجاجت و طغیان است. او به هنگامى که خود را مطرود دستگاه خداوند دید، طغیان و لجاجت را بیشتر کرد و به جاى توبه و بازگشت به سوى خدا، تنها چیزى که از خدا تقاضا کرد این بود که گفت: «خدایا تا پایان دنیا به من مهلت بده و زنده بگذار و خداوند نیز تقاضاى او را به اجابت رساند و فرمود: به تو مهلت داده شد، ولى شیطان نمىخواست براى جبران گذشته زنده بماند و عمر طولانى کند، بلکه هدفت خود را از این عمر طولانى چنین بیان کرد: «اکنون که مرا گمراه ساختى بر سر راه مستقیم تو کمین مىکنم و آنها را از راه به در مىبرم. نه تنها بر سر راه آنها کمین مىکنم، بلکه از پیش رو و از پشت سر و از طرف راست و طرف چپ به سراغ آنها مىروم و آنان را گمراه مىکنم.
خداوند او را از درگاه خود مطرود کرد. قال اخرج منها مذئوما مدحورا.(1)
بیرون رو همراه با خوارى و ذلت و سوگند یاد کرد که جهنم را از تو پر خواهم کرد. لمن تبعک منه لاملئن جهنم منکم اجمعین. (2)
از این آیات استفاده مىشود که شیطان بعد از انجام آن گناه و ایستادگى و لجاجت او در برابر پروردگار، سعادت و نجات خود را در جهان دیگر به کلى به خطر انداخت. بنابر این، گناهان شیطان به حدى است که قابلیت توبه را از او سلب کرده و توبه او قابل پذیرش نیست و جایگاه ابدى او جهنم خواهد بود.(3)
پى نوشتها:
1-اعراف (7) آیه 18
2همان.
3-با استفاده از تفسیر نمونه، ج 6، ص 105 - 112، با تلخیص و اضافات.
سلام وبلاگ خوبی داری موق باشیف