قضا در لغت به معناى حکم قطعى و تخلف ناپذیراست. و گاهى از آن تعبیر به «قضا محتوم» یا «اجل حتمى» مىکنند.
و مقصود از آنها امورى است که خداوند اراده کرده است که در هرصورت انجام پذیرد و هیچ چیز نمىتواند آن را تغییر دهد.
مثلا اصل مرگ و گذشتن از این دنیا براى همگان از قضاى محتوم الهى است و هیچکس الىالابد در این جهان نخواهد ماند.
اما «قدر» به معناى اندازه و اندازهگیرى است و اصطلاحا به امور تعلیقى اطلاق مىشود یعنى چیزهایى که مشیت حتمیه برآن تعلق نگرفته بلکه به تبع علل و عوامل مختلف قابل تغییر است.
مثلا اینکه الان من در دنیا باشم یا بمیرم ممکن است از قدر (مقدرات تعلیقى اجل معلق) باشد یعنى اگر فرضا من با اختیار خود فلان سم کشنده را بخورم یا خود را از ساختمان ده طبقهاى پرت کنم بمیرم ولى اگر رعایت اصول بهداشتى و حفاظت بدنى خویش را بکنم زنده بمانم. البته همه موارد اجل حتمى و معلق براى ما شناخته شده نیست و لذا در بسیارى از موارد مردم گرفتار اشتباه مىشوند و ممکن است یک حادثه تعلیقى را اجل محتوم قلمداد کنند وبالعکس. برخى نیز تفسیرشان از قضا و قدر همان جریان نظام علیت در هستى است.